Samuel Vriezen (1973) is componist en auteur. Hij werkte samen met tal van ensembles uit binnen- en buiten-land; het meest recent met het Quatuor Bozzini uit Montréal, die deze maand zijn omvangrijke strijkkwartet An Opening ten doop hielden in Düsseldorf. Als pianist treedt Vriezen op met eigen werk, en heeft hij ook internationaal getourd met zijn unieke, virtuoze interpretatie van Tom Johnson’s conceptuele cultklassieker, “The Chord Catalogue”. Vriezens poëtische debuut, 4 Zinnen, verscheen in 2008 bij De Wereldbibliotheek. Daarnaast is Vriezen als gastredacteur verbonden aan Stichting Perdu en als redacteur aan nY, het Vlaamse “Tijdschrift voor Literatuur, Kritiek en Amusement”. Essays en kritieken van zijn hand verschenen in uiteenlopende tijdschriften en webzines. Op dit moment organiseert Vriezen een leesgroep gewijd aan kunst, (politieke) theorie en activisme binnen het kader van Artists In Occupy Amsterdam.
Over February Pieces (2011):
Dit stuk maakt deel uit van een correspondentie, die ik in de loop van dit jaar voer met componist Antoine Beuger, uitgever van de experimentele componistengroep Wandelweiser. We voeren een wederzijds vraaggesprek over muzikale kwesties, met één vraag en één antwoord per maand. De correspondentie wordt steeds vergezeld van een nieuwe compositie.
February Pieces is één van de meest geslaagde werken uit deze serie. Het is een heel kort stuk dat letterlijk voor vrijwel elke bezetting geschikt is, van solo tot vol orkest. In het stuk gaat de muziek steeds door, maar spelen alle musici eigen “stukjes” van de doorgaande muziek: per moment mogen de musici bepalen of ze meespelen, of niet. Ze maken allemaal dus eigen stukken van de doorgaande muziek: vandaar dat “Pieces”.
Deze uitvoering zie ik als de pilot van een nieuw project dat ik in het komende jaar met de David Kweksilber Big Band hoop uit te voeren: een reeks “multetudes”, studies naar hoe je als menigte, als groot collectief, samen kunt musiceren en improviseren. Kun je een menigte als menigte horen, of kan in een grote groep iedere stem gehoord worden? Hoever reikt individuele verantwoordelijkheid in een menigte? Vragen die volgens mij tegelijk 100% politiek, als 100% muzikaal zijn.
